zimową porą

Gdybym powiedział, że nie tęsknie za wiosną, to oczywiście nie mówiłbym prawdy. Zaskakujące, jak bardzo można przywiązać się do pory roku, gdy widziało się ją tylko raz. No ale sami dobrze wiecie jak wiele uroku ma wiosna i jak bardzo chce się wtedy hasać i pląsać i wygłupiać i swawolić. Tym bardziej więc cieszę się, że każdego dnia coraz później robi się ciemno. Jest to światełko w tunelu, które mówi mi, że niebawem nie będę musiał nosić tej ogromnej kurtki i tej ciepłej czapy i tych wielgachnych butów. I ogólnie nie będzie tego całego ubierania, które tylko spowalnia moment wyjścia na dwór.

Ale (przyznajcie się, że czekaliście, aż to napiszę :) ) to nie oznacza, że nie lubię zimy. Chociaż jeszcze nie do końca zbadałem ten cały śnieg, o którym wszyscy mówią i na który wszyscy czekają, to przyznam, że jest niezwykle interesujący. Wczoraj tata troszkę się ze mną na tym śniegu wygłupiał. Zimne to to, mokre, ale takie bialutkie, że aż chce się w tym taplać. No i oczywiście nie omieszkałem tego uczynić. Ku niezadowoleniu rodziców (do tej pory nie rozumiem czemu na trawie mogę się bawić, a na śniegu już nie. Na moje oko śnieg wygląda czyściej, więc mniej prania) rozsiadłem się na śniegu wygodnie i przygotowywałem się do swoich codziennych harców. Mama jednak była szybsza... No dobrze, niech będzie, śnieg jest też bardzo ładny, jak się na niego patrzy z wózka. 

A już jak do tego wszystkiego słońce od śniegu się odbija to już zupełnie och i ach! Widzieliście takie cuda? Ja widziałem wczoraj. Więc na wszelki wypadek pokażę Wam co i jak:

I co? Podoba się? Ja nawet nie zdawałem sobie sprawy, że tuż koło domu jest tak pięknie!